Με την αλλαγή της χρονιάς πολλοί από εμάς θέτουμε τους στόχους της επόμενης χρονιάς. Συχνοί νέοι στόχοι; Να χάσω βάρος, να γυμνάζομαι πιο πολύ, να βρω καλύτερη δουλειά, να βγάζω περισσότερα χρήματα, να βρω έναν/μια σύντροφο, να διαβάζω περισσότερο και η λίστα δεν τελειώνει. 

Πως θα ήταν λοιπόν αν οι στόχοι για φέτος άλλαζαν; 

Πώς θα ήταν αν δεν χρειαζόταν να κυνηγήσεις έναν τέτοιο στόχο και φέτος, μόνο για να ανακαλύψεις στη μέση της χρονιάς πως για κάποιο λόγο δεν τα κατάφερες και απογοητευτείς;

Θα αναρωτηθείς τώρα αυτό σημαίνει ότι θα σταματήσω να προσπαθώ; Όχι, αλλά πως θα ήταν για αλλαγή να ξεκινήσεις από την αποδοχή και από το να μπορείς να απολαμβάνεις όσα πετυχαίνεις πριν πας στον επόμενο στόχο;

Θα μιλήσω μέσα από την ιστορία της Μαρίας*.

Η Μαρία* ξεκίνησε θεραπεία προσπαθώντας να καταλάβει τι δεν πάει καλά με την ίδια και δεν μπορεί να ακολουθήσει μια δίαιτα. Ήθελε να ανακαλύψει γιατί δεν μπορούσε να έχει τον έλεγχο της διατροφής της και κατέληγε να τρώει μεγάλες ποσότητες, κατά κύριο λόγω γλυκών, χωρίς πραγματικά να το έχει ανάγκη. Η υπερκατανάλωση γλυκών το τελευταίο διάστημα την είχε οδηγήσει και σε μια αύξηση βάρους και αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησε και εκείνη τη διατροφή που δεν μπόρεσε ποτέ να ακολουθήσει. Η ζωή της όπως την παρουσίασε στις πρώτες συνεδρίες φαινόταν πολύ ιδανική. Έκανε μια δουλειά στο αντικείμενο που της άρεσε, με καλή θέση και καλά χρήματα, είχε μια σχέση 3 χρόνια, με τον σύντροφο που την αγαπούσε, οι γονείς της και η οικογένειά της ήταν αγαπημένη και αρκετά δεμένοι. 

Φαινομενικά δεν είχε κανέναν λόγο να μην είναι χαρούμενη και ικανοποιημένη από τη ζωή της, αλλά κοιτάζοντας λίγο πιο βαθιά αυτό που ανακάλυψε ήταν πως όπως ένιωθε για τη σχέση της με το φαγητό και το σώμα της ένιωθε και για την ίδια και τη ζωή της. Αισθανόταν πως δεν ήταν ικανοποιημένη με τίποτα, πως με τον ίδιο τρόπο που έτρωγε ασταμάτητα κάτι που θεωρητικά ήταν νόστιμο, με τον ίδιο τρόπο πετύχαινε τους στόχους που θεωρητικά θα την ικανοποιούσαν. Έψαχνε το τέλειο και ενώ είχε δημιουργήσει την εικόνα του τέλειου εξωτερικά, μέσα της αισθανόταν διαφορετικά. Δεν ήταν αχαριστία, ήταν η διαρκής της ανάγκη να αποδεικνύει, κυρίως στον εαυτό της, πως μπορεί να καταφέρει να ξεπεράσει ότι εμπόδιο βρεθεί στο δρόμο της, μόνη της.

Μέχρι που κατάφερε αυτό που αρχικά της είχε φανεί ακατόρθωτο, να αποδεχτεί πως το τέλειο δεν υπάρχει. Εξακολουθεί να προσπαθεί για τους στόχους της, αλλά δεν ξεχνάει να κάνει μια παύση για να απολαύσει όσα έχει καταφέρει, να αναλογιστεί αν βρίσκεται ακόμη στο σωστό για εκείνη δρόμο ή αν χρειάζεται να αλλάξει πορεία. Αντίστοιχα και με το φαγητό, να απολαμβάνει το φαγητό, να κάνει παύση και να αναλογίζεται αν αισθάνεται πως χρειάζεται ή θέλει να φάει περισσότερο και να αποφασίζει πότε θέλει να σταματήσει. Δεν κυνηγάει πλέον τους στόχους της με φόβο και άγχος, αλλά με αγάπη προς αυτό που κάνει και με σεβασμό απέναντι στα όριά της. Αναγνωρίζει τα συναισθήματά της και δεν χρειάζεται πλέον να φάει για να κρύψει μια απογοήτευση ή κάποιο άγχος. 

Μπορείς να δεις πουθενά, σε αυτή την ιστορία της Μαρίας τον εαυτό σου;

*Το όνομα και τα στοιχεία της Μαρίας είναι παραποιημένα για λόγους εμπιστευτικότητας