Αφού έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στη συναισθηματική υπερφαγία και στην πείνα, ας δούμε τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην κατανάλωση φαγητού όταν δεν υπάρχει ο παράγοντας πείνα.

Από τα πιο συχνά συναισθήματα που συνοδεύουν τη συναισθηματική υπερφαγία είναι η πλήξη, η ντροπή, οι ενοχές, ο θυμός, η λύπη και η μοναξιά. Καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες φαγητού το άτομο προσπαθεί να αποφύγει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ή καταφεύγει σε αυτό για να αισθανθεί καλύτερα. Το πρόβλημα όμως παραμένει, οδηγώντας πολλές φορές σε πιο έντονα συναισθήματα ντροπής ή ενοχής από τα αρχικά.

Εκτός από αυτά τα συναισθήματα μπορεί να υπάρχουν και καταστάσεις που “πυροδοτούν” αυτή την κατανάλωση. Το φαγητό συχνά χρησιμοποιείται ως μέσο επιβράβευσης. Τα παραδείγματα είναι πολλά “εάν κάνω μια ώρα γυμναστική μπορώ να φάω αυτή τη σοκολάτα” ή “μόλις ολοκληρώσω αυτή την εργασία, θα φάω πατατάκια”.

Οι βασικοί στόχοι μιας θεραπευτικής παρέμβασης είναι να:

• Διαφοροποιήσουμε την φυσική από τη συναισθηματική πείνα
• Αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα που οδηγούν στην συναισθηματική υπερκατανάλωση
• Σπάσουμε το φαύλο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων και σκέψεων
• Ερευνήσουμε τη σχέση με το φαγητό
• Αναζητήσουμε υγιείς τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων
• Βελτιώσουμε τις διαπροσωπικές σχέσεις και την επικοινωνία με τα άτομα του κοντινού μας περιβάλλοντος
• Μάθουμε τρόπους να φροντίζουμε και να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας
• Βελτιώσουμε την εικόνα του σώματός μας και την αυτοπεποίθησή μας
• Αναγνωρίσουμε τα επιτεύγματα και τις δυσκολίες της θεραπευτικής πορείας